De Steile Tuin

Ik ben en was er graag en vaak en

heb die tuin (altijd, in elk seizoen: een tuin)

graag laten zien aan wie nabij was

wilde komen.

En dan kwamen we dus bij die plaat op de muur van die tuin,

bij het vers van Kopland, zo prachtig,

door de scherpte waarmee het – letter voor letter -, in dat roestige ijzer, zo krachtig,

ingesneden was.

Ga nu maar liggen liefste in de tuin,

de lege plekken in het hoge gras, ik heb

altijd gewild dat ik dat was, een lege

plek voor iemand, om te blijven

Dan kijk ik steeds onder die plaat, op de grond,

of ik resten van letters of slijpsel kan vinden.

Dan zeg ik weinig, altijd bijna niets

(een ‘lege plek’ is stil)

Dan grijp ik niet

de kans , in dat vers dus gemist.

In die tuin is mijn ziel ook een plaat,

zonder letters

niet scherp gesneden.